మననందరికీ ఎఫెక్షన్స్,
ఫీలింగ్స్, ఎటాచ్ మెంట్స్ లాంటివన్నీ తగ్గిపోతున్నాయి. ఎవరైనా ఏదైనా occassion కి ఆహ్వానిస్తే
కేవలం వాళ్ళు పెట్టే తిండి తినటానికి మాత్రమే వెళుతున్నాము. ఒక పెళ్ళి లేదా ఎంగేజ్
మెంట్ లేదా మరేదైనా ఫంక్షన్ జరుగుతున్నప్పుడు కనీసం వాళ్ళని పలకరించటానికికూడా మనలో
చాలా మందిమి ఇష్టపడటం లేదు. వెళ్ళిన వెంటనే తిండి ఎక్కడ పెడుతున్నారో చూసుకోవటం, ఆ
కార్యక్రమం అయిన తర్వాత కాసేపు ఆ తిండి గురించి చర్చించుకోవటం అంటే అదిరిపోయిందనో లేదా
చండాలంగా ఉందనో, ఉప్పు ఎక్కువయ్యిందనో, కారం తక్కువయ్యిందనో తప్ప వాళ్ళని ఒకసారి విష్
చేద్దామని లేదా మనసారా వాళ్ళతో మాట్లాదామని అనుకోవటం లేదు. ఒక వేళ విష్ చేయాల్సొచ్చినా
అదేదో కెమెరా కు సంబంధించిన కార్యక్రమమనుకుంటాము తప్ప అది ఇద్దరి మనుష్యులకు సంబంధించింది
అనుకోము. వాళ్ళకు అక్షింతలు వేసేటప్పుడు కూడా కెమెరా కు ఫోజిస్తూ వేస్తాము తప్ప వారిని
ఆశీర్వదిద్దాం అనే ఫీలింగు ని ఎప్పుడో మర్చిపోయాము.
నాలోనూ ఒక రచయిత ఉన్నాడు అన్న విషయం కొన్ని రోజుల క్రితం వరకూ నాకూ తెలీదు. అంటే యిప్పుడేదో గొప్ప రచయితనైపోయానని కాదు. ఏదో సరదాగా మొదలు పెట్టిన యీ బ్లాగులో యిన్ని పోస్టులు పెట్టబోతున్నానీ, పెడతాననీ, అసలేమాత్రం ఊహించలేదు. యిది నిజం. నేను పెట్టే ప్రతీ పోస్టూ మీకు నచ్చుతుందనే నా ఆశ. మరొక్క మాట. మీ స్పందన నాకు అత్యంత ప్రాణప్రదం. మీ స్పందనలు నాలో మరింత ఉత్సాహాన్ని నింపి మరిన్ని పోస్టులతో నా బ్లాగుని నింపటానికి ఆక్సిజన్ లా పనిచేస్తాయి. మీ స్పందనలనీ, అభిప్రాయాలని తెలియచేస్తారు కదూ. - వరప్రసాద్ దాసరి.
Wednesday, 18 September 2013
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment